အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၆) ~ ညီညီေလး

အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၆)

ခင္စန္းႏြယ္၊ ဧၿပီ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၂

Share on facebook Share on linkedin Share on twitter Share on email More Sharing Services 4

ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကိုယ္၀န္ျပမယ္ဆိုၿပီး ဂိတ္ပတ္စ္ (Gate Pass) ေတာင္းၿပီး ကိုထြန္းထြန္းဦးနဲ႔ အတူ ထြက္လာပါတယ္။ က်မနဲ႔အတူ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ ဆင္စြယ္စိပ္ပုတီးပဲ ယူလာပါတယ္။ ေကအိုင္ေအ ရံုးခ်ဳပ္နားမွာ ေစာင့္ေနတုန္း မၾကာခင္မွာဘဲ ဒူကဘာ ကားေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚ တက္လိုက္ခဲ့ၾကတာ ေပါ့။ ခ်ားေဟာ့ပါရြာ ေရာက္ေတာ့ ဒူကဘာက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ႏွစ္ခု ထုတ္ေပးၿပီး တရုတ္ေငြ ၂၀၀ ပါ ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ကို ကားဂိတ္ကို လိုက္ပို႕ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးလိုက္ဖို႔ သူ႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကို မွာပါတယ္။ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ လိုက္ခဲ့ရာက လမ္းမွာ ရဲဂိတ္က ႏွစ္ႀကိမ္ စစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ျပလိုက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္မျပန္ဘဲ ထိုင္းဘက္ကို ဆက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရႊလီဆိပ္ကမ္းကေန ျမန္မာျပည္ဘက္ကူးၿပီး မူဆယ္၊ မႏၲေလး ကားလက္မွတ္ ၀ယ္လိုက္တယ္။ေနာက္ေန႔ညေနမွာ မႏၲေလးကို ေရာက္ေတာ့ ဘူတာႀကီးမွာဘဲ ညအိပ္လိုက္ၿပီး မနက္ေလးနာရီ ရထားလက္မွတ္ မရလို႔ ညရထားဘဲ စီးခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကိုေတာ့ မနက္ ၉ နာရီမွာ ေရာက္တယ္။ ၈၈ အေထြေထြ သပိတ္ေကာ္မတီ ျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ေက်ာ္မင္းဦးရယ္၊ ေသေဘာဘိုးစခန္းက ျပန္လာတဲ့ မ်ိဳးေ၀တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို က်မ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ၁၉၈၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလမွာ။ ေနရာကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပန္းဆိုးတန္း ေရႊဂံုရုပ္ရွင္ရံုအနီးမွာ ပါ။ က်မကို လွမ္းေမးတယ္။ “မႏြယ္ ဘယ္တံုးက ျပန္လာတာလဲ”ဲ တဲ့။ က်မကလည္း “အခုဘဲ ရထားက ဆင္းလာတာ” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေအးဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က ဘာေသာက္မလဲ ေမးေတာ့ က်မက ပူလည္း ပူတာေၾကာင့္ သံပုရာရည္ေသာက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်ာ္မင္းဦးက လက္ေမာင္းအရင္းထိ လက္ကို ဆန္႔တန္းေျမွာက္လိုက္ၿပီး “သံပုရာရည္ႏွစ္ခြက္” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ သူ႔လုပ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး က်မ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ဟာ၊ နင့္လက္ႀကီးကလဲ ဘာလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ အေအးဆိုင္ကို လူ ၄၀ ခန္႔ ၀ိုင္းထားၿပီး က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ကားတစင္းေပၚကို ပစ္တင္လိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္လို႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။ လူေတြဟာ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို နားမလည္ခဲ့လို႔ပါ ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ န၀တ သတင္းေပးေတြ ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်မကို ေစာင္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ တနာရီခန္႔ ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္၊ အေဆာက္အဦးတခု (ေနာက္မွ သိရတာကေတာ့ ဟယ္လပင္လမ္းက ေထာက္လွမ္းေရး ၇ ကို ေခၚသြားတာပါ။) က်မကို အခန္းတခန္းထဲ သြင္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲခံုေပၚမွာ အ၀တ္တစ တင္ေပးခဲ့ၿပီး “တံခါး လာေခါက္ရင္ မ်က္ႏွာ စည္းထားပါ။ မစည္းထားရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕တာ၀န္ဘဲ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက အခန္းအႏွံ႔အျပားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကြပ္ပစ္တခု ရွိတယ္။ အခန္းအက်ယ္ကေတာ့ ရွစ္ေပေျခာက္ေပေလာက္ က်ယ္ပါတယ္။ ၁၂ ေပေလာက္ ျမင့္တဲ့အေပၚမွာ ျပဴတင္းေပါက္တခု ရွိပါတယ္။ အျပင္ဘက္ကိုေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ စ,ၿပီး စစ္ပါတယ္၊ မနက္ ၄ နာရီအထိ ပါ။ တံခါးေခါက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို စည္းလိုက္တာ အ၀တ္စက ေသြးစက္ေတြနဲ႔ ေပပြေနၿပီး ရႊံ႕ဗြက္ စိမ္ထားသလိုပါ ဘဲ။ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နံေစာ္ေနၿပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတယ္။ က်မကို စစ္ေဆးတဲ့ အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေမးပါတယ္။ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ေတြအျပင္ “ခင္ဗ်ားဘယ္တံုးက စၿပီး ေတာခိုခဲ့သလဲဆိုတာ အားလံုး ေျပာျပပါ။ ထမင္းစားတာကအစ ေျပာရမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ျပႆနာက ထိုင္ခိုင္းတဲ့ခံုက ၀ိုင္း၀ိုင္းေသးေသးေလး အျမင့္က ႏွစ္ေပေလာက္ ရွိပါတယ္။ ထိုုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ညဘက္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ထိုင္ေနမိပါတယ္။ မီးေခ်ာင္း ထြန္းထားလို႔ လင္းေနပါတယ္။ နံရံမွာ စာေတြ ေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ တခုက မင္းေဇာ္၊ ခိုင္ေရႊ၀ါလမ္း၊ ကမာရြတ္။ ေနာက္တခုက မင္းေဇယ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ သန္းထြန္းစိုးပါခင္ဗ်တဲ့။ က်မလည္း ေခါင္းက ကလစ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ခင္စန္းႏြယ္ ABSDF ၇၀၁ လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒုုတိယေန႔မွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ စစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ရဲေမေတြ လာေခၚေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတာပါ။ က်မကို စစ္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမးပါတယ္။ ဘယ္သူ ပို႔ေပး သလဲ၊ ဘယ္သ ူဆက္သြယ္ေပးသလဲ၊ ဘယ္သူ လာေခၚသလဲ၊ စံုေနတာဘဲ ေမးလိုက္တာ က်မလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကာကြယ္ ေျပာဆိုပါတယ္။ က်မကိုလာပို႔ေပးတာ ဆက္သြယ္ေပးတာ ကိုမိုးသီးဇြန္၊ ေရွ႕ေနႀကီး ကိုစိုး၀ဏၰတို႔လည္း ပါတယ္ ဆိုေတာ့ က်မ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ အဖမ္းခံရမွာလဲ စိုးရိမ္မိေတာ့ က်မ လိမ္ေျဖတာ က်မပါးကို ရိုက္လိုက္တာ၊ က်မနားကို ထိသြားေတာ့ က်မ လူပါ ခ်ာလည္လည္သြားၿပီး နားထဲမွာ ကြဲမတတ္ နာက်င္သြားပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ေလးနာရီမွာ နားလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ၅ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ တပ္မ ၈၈ မွ ဗ်ဴဟာမွဴး လာေရာက္ စစ္ေဆးပါတယ္။ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က ပါ၊ က်မတို႔က အရင္ဦးဆံုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ျဖစ္ၿပီး အခု ဖမ္းမိတာဆိုေတာ့ က်မတို႔လာတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို သူက အရမ္းစိတ္၀င္စားေနပါတယ္။ က်မတို႔က တရုတ္ျပည္ဘက္က ေကြ႕၀င္တာဆိုေတာ့ က်မက ဒီလမ္းေၾကာင္းကို မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ က်မက လြိဳင္ဇာ၊ ဗန္းေမာ္၊ ကသာဘက္က သြားတယ္လို႔ လိမ္ညာေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူက က်မတို႔ကို စည္းရံုးပါတယ္။ အလင္း၀င္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ ဘာမွ မေႏွာက္ယွက္ပါဘူး၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပးမယ္၊ ေျမတကြက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက အလင္းမ၀င္ဘူးလို႔ အျပတ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအေနနဲ႔ အလင္း၀င္ရင္ ႏိုင္ငံေရးေသမယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒီလို ျငင္းလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်မကို ပြဲၾကမ္းေတာ့တာပါဘဲ။ ဆဲလိုက္၊ ဆိုလိုက္၊ ေခ်ာ့လိုက္၊ ေျခာက္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးစံုပါဘဲ။ နားရင္းကိုလည္း ႏွစ္ခါေလာက္ အအုပ္ခံရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၇ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ က်မက သူတို႔ကို စိမ္ျပန္ေခၚရေတာ့တယ္။ က်မကိုဖင္ထိုင္ခံုလဲေပးပါ မလဲေပးရင္ မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး သတ္ရင္သတ္လိုက္၊ က်မမွာ ကုိယ္၀န္ႀကီး နဲ႔ပါ လို႔ေျပာေတာ့မွ ဖင္ထိုင္ခံုအႀကီး လဲေပးပါတယ္။ ေနာက္တခု က်မ ေမ့ေနလို႔ မေေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ က်မကို ၃ ရက္ေလာက္ထိ စစ္ေမးေနခ်ိန္မွာ ေရေတာင္းရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနပါတယ္။ လံုး၀ ေရမတိုက္ပါဘူး။ က်မလည္း ဘယ္ရမလဲ အိမ္သာ သြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာၿပီး အိမ္သာထဲမွာရွိတဲ့ ေရဘံုဘိုင္ကေရကို ခိုးေသာက္လိုက္ပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရဆာတာ ရင္တခုလံုး ပူေလာင္ေနၿပီ။ အျပင္ကေနၿပီး အိမ္သာတံခါးကို ေဆာင့္ကန္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေကာင္မ၊ နင္ ေရခိုးေသာက္ေနတယ္ မို႔လား” လို႔ ဆိုၿပီး ဆဲလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနတယ္။ ထမင္း ပို႔ေပးေတာ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ပါ။ က်မက ၀က္သားမစားဘူးဆိုေတာ့ စစ္လိုက္ေဆးလိုက္တာ မြတ္ဆလင္လား တဲ့။ က်မက “မဟုတ္ပါဘူး။ ေျခေလးေခ်ာင္းသား မစားဘူးလို႔ ဘုရားမွာ သစၥာဆိုထားလို႔ပါ” လို႔ မနည္း ေျဖရွင္းရပါတယ္။ က်မကို စစ္တဲ့ေနရာကိုေခၚသြားတဲ့အခါ ရုိက္သံ ႏွက္သံေတြ ၀ုန္း၀ုန္းဆိုတဲ့ အသံႀကီးေတြ ဆူညံေနတာပါဘဲ။ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး လုပ္တာ ျဖစ္မွာပါ။ ၿပီးရင္ နင္ လိမ္မေနနဲ႔၊ ထြန္းထြန္းဦးက ၀န္ခံလိုက္ၿပီ။ သူ႔ကို ပို႔ေပးတဲ့သူကို ေဖာ္လိုက္ၿပီနဲ႔ စံုေနတာပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၂ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ က်မတို႔ကုိ နံမည္ဆိုး၀ါးတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ဘို႔ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခု၊ ၁၀ လပိုင္း ပါ။ည ၁၁ နာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ည ျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္စိပိတ္ၿပီး ကားနဲ႔ေခၚသြားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရဲေမမေလးက “အမေရ၊ မီးထြန္းထားတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက အရမ္းလွတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မကေတာ့ေသြးညွီန႔ံနံေနတဲ့ အ၀တ္က အန႔ံေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ တန္ေဆာင္တိုင္ညကို မွန္းၿပီး ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ဗူး၀ေရာက္တဲ့အခါ က်မတို႔ကို တမံတလင္းမွာ ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ေထာင္ပိုင္ကို အပ္ဖို႔အတြက္ မ်က္စိပိတ္ထားတာကို ခြ်တ္ၿပီး ေပးဖို႔ေျပာတာေၾကာင့္ က်မ ခၽြတ္ၿပီး လွမ္းအေပးမွာ ရဲေမရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ ့ေထာက္လွမ္းေရးက မၾကည့္နဲ႔၊ မၾကည့္နဲ႔လို႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကို မွတ္မိမွာ စိုးရိမ္ေနတဲ့ပံုပါဘဲ။ က်မကို ေထာင္မွဴးမက လာေခၚၿပီး ေထာင္ဗူး၀နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ႀကိဳးစင္နားက ႀကိဳးတိုက္အခ်ဳပ္ခန္း (၆ ေဆာင္) အခ်ဳပ္တိုက္ရဲ႕ၾကားမွာရွိတဲ့ အခန္းထဲ ထဲ့လိုက္ပါတယ္။သူတို႔က တိုက္လို႔လဲ ေခၚပါတယ္။ေထာင္မွဴး ေဒၚသင္းသင္းေအာင္နဲ႔ ေထာင္၀ါဒါမေတြ လာၾကည့္ၾကၿပီး က်မကို “သူပုန္မ” တဲ့။ က်မအခန္းက ၈ ေပ၊ ၁၀ေပ ခန္႔က်ယ္တဲ့ အခန္းျဖစ္ၿပီး ဖ်ာၾကမ္းတခ်ပ္ ရွိတယ္။ အင္တံုပက္ပက္တခု၊ ေရအိုးတလံုး ထားေပးထားပါတယ္။ ေထာင္က် အမ်ိဳးသမီးေလးတေယာက္က “ဟို အင္တံု (ဂန္ဖလား) က အိမ္သာတက္ဖို႔ ေပးထားတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မနားကို ဘယ္သူမွ မလာရ၊ စကားမေျပာရ လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားပါတယ္။ က်မလည္း ေထာက္လွမ္းေရး (၇) ရဲ႕စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ႏွိပ္စက္မွဳမ်ိဳးစံု ခံစားၿပီး ပင္ပန္းလာေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္၊ အမေလး - လူေပၚတက္လာတဲ့ ၾကမ္းပိုးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ၊ က်မလဲ ထၿပီး သတ္ရင္းနဲ႔ဘဲ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့့ပါတယ္။ မနက္ ၅ နာရီမွာ ေထာင္ဗူး၀ဆီက “ေတာ္တီးေတာ္” ဆိုတဲ့ စစ္ခရာသံနဲ႔အတူ သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ ၾကားရတယ္။ မၾကာခင္မွာ အျပင္ဘက္က ၀ါဒါေတြ၊ ေထာင္မွဴး၊ ေထာင္ပိုင္ေတြ ေန႔နဲ႔ည ဂ်ဴတီ ခ်ိန္းၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျပင္ ျပဴတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ အသင့္၀င္လာတဲ့ ၀ါဒါ မေတြက “ပံုစံ” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံကို ၾကားရၿပီး အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ တန္းစီထိုင္လိုက္ တာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ က်မဆီလည္း လာၾကည့္ၿပီး “ေနာက္ ဒီအခ်ိန္နဲ႔ ညေနတိုင္းမွာ ပံုစံ ထိုင္ရမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ “ဘယ္လို ထိုင္ရမလဲ ဆိုေတာ့” “လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ထားၿပီး ေခါင္းငုံ႔ရမယ္၊ မိန္းမေတြ ထိုင္သလို က်ဳံ႕က်ံဳ႕ေလး ထိုင္ရမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မလည္း ညဘက္ အေပါ့သြားခဲ့ၿပီးမနက္ က်ေတာ့ အေလးသြားခ်င္လာတယ္။ ေဘးဘီမွာက သံတိုင္ၾကားက ဒိုးယိုေပါက္ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းႀကီးကို ေထာင္လိုက္ၿပီး ျဖစ္သလို သြားရေတာ့တယ္။ အိမ္သာတက္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ စကၠဴကလည္းမရွိေတာ့ ေသာက္ေရအိုးထဲက ေရနဲ႔ ေဆးရတယ္။ ဒီ အိုးထဲကေရကိုဘဲ ေသာက္လည္း ေသာက္၊ မ်က္ႏွာလည္းသစ္ေပါ့ေလ။ က်မ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ အကာအရံ မရွိတဲ့ တိုက္ထဲမွာ တိရိစၧာန္တေကာင္လိုပါ ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ က်မကို ဆန္ျပဳတ္ တပန္းကန္ လာေပးပါတယ္။ ဒန္ပန္းကန္ျပားက ထုထားတာ ေရႊတိဂံုဘုရား အေရွ႕ဘက္ေစာင္းတန္းမွာ ေတာင္းတဲ့ သူေတာင္းစားေတြရဲ႕ခြက္အတိုင္းပါ ဘဲ။ ဆန္ျပဳတ္ထဲမွာ ဆား ခဲတခဲလည္း ေတြ႕ရတယ္။ၾကည့္ၿပီး စားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းပိုး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္၊ ထမိန္ၿခံဳၿပီး ေကြးလိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္းကာလဆိုေတာ့ ခ်မ္းေနၿပီေလ။ က်မမွာလည္း ၿခံဳစရာဆိုလို႔ ထမိန္ပဲ ရွိတာ မဟုတ္လား။ေဆာင္းေလက က်မတို႔ႀကိဳးတိုက္ထဲ တည့္တည့္ ၀င္လာၿပီး ဖ်န္းလိုက္ေတာ့ ေအးစိမ့္လာပါတယ္။ က်မလည္း ကိုယ္၀န္ ၅ လဆိုေတာ့ ၃ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ဆာလာတယ္။ ဆံျပဳတ္ထဲက ဆားခဲၾကမ္းကို ဖယ္ၿပီး ေသာက္လိုက္တယ္။ ဇြန္းမပါေတာ့ ေမာ့ေသာက္ရတာေပါ့။